قصه های حضرت ابوالفضل العباس (ع) – بخش پنجم
ﺣﻀﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ، از دﯾﺪﮔﺎه اﻣﺎم ﻋﻠﯽ
ﺑﺪون ﺷﮏ، ﺣﻀـﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﺒﺎس ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم ﮐﻪ از ﻫﻤﺎن ﮐﻮدﮐﯽ، زورق ﻧﺸﯿﻦ درﯾﺎی ﺑﯽﮐﺮان ﻋﻠﻢ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﻮد، ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺎه ﺗﺎﺑـﺎن، از ﺧﻮرﺷـﯿﺪ وﻻـﯾﺖ، ﺣﻀـﺮت اﻣـﺎم ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽﻃـﺎﻟﺐ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم، ﻧﻮر ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ، ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺘﯽ ﻋﻤﯿﻖ، و درﮐﯽ ﺷـﮕﺮف و دﻗﺘﯽ ﭼﺸـﻤﮕﯿﺮ، ﻧﺎﺋﻞ آﻣـﺪ. در ﺣﺪﯾﺚ ﺷـﺮﯾﻔﯽ، ﭼﻨﯿﻦ آﻣﺪه اﺳﺖ: ﺟﻨﺎب اﻣﯿﺮﻣﺆﻣﻨﺎن، ﺣﻀـﺮت اﻣﺎم ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم، در ﻣﻮرد ﻧﺒﻮغ ﻋﻠﻤﯽ و داﻧﺶ ﻓﺮاوان ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺰرﮔﻮارش، ﺣﻀـﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﺒﺎس ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم، ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ: إﻧﻪ زق اﻟﻌﻠﻢ زﻗﺎ! ﯾﻌﻨﯽ: ﺑﺪون ﺗﺮدﯾﺪ، او در دوران ﮐﻮدﮐﯽ، ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ را از ﭘﺴـﺘﺎن اﻣﺎﻣﺖ، ﭼﺸـﯿﺪه اﺳﺖ. در رواﯾﺖ ﻣﺒﺎرﮐﻪای، آﻣﺪه اﺳﺖ: ﺣﻀـﺮت اﻣﯿﺮﻣﺆﻣﻨﺎن اﻣﺎم ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم، درﺑﺎرهی ﺣﻀﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم ﻓﺮﻣﻮد: ﻋﺒﺎس ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم، در ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل، دارای ﻣﻘﺎم ارﺟﻤﻨـﺪی اﺳﺖ! ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣﺘﻌﺎل، ﺑﻪ ﺟﺎی دو دﺳﺖ ﮐﻪ در روز ﻋﺎﺷﻮرا، ﻓـﺪا ﮐﺮد، دو ﺑﺎل ﺑﻪ او ﻣﯽدﻫﺪ، و او، ﺑﺎ آن دو ﺑﺎل، ﻫﻤﭽﻮن ﺟﻌﻔﺮ ﻃﯿﺎر، ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن، در ﻓﻀﺎی ﺑﻬﺸﺖ، ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﺪ. در رواﯾﺖ ﻣﺒﺎرﮐﻪی دﯾﮕﺮی آﻣﺪه اﺳﺖ: در آن ﻫﻨﮕﺎم ﮐﻪ ﺟﻨﺎب اﻣﯿﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ، ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم در ﺑﺴﺘﺮ ﺷﻬﺎدت آرﻣﯿﺪه ﺑﻮد، ﺣﻀﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﺒﺎس ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻃﻠﺒﯿﺪ. ﭘﺲ از آن ﮐﻪ ﺣﻀـﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﺒﺎس ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم، ﻧﺰد ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻮار ﺧﻮد ﺣﺎﺿـﺮ ﺷﺪ، ﺣﻀﺮت اﻣﯿﺮﻣﺆﻣﻨﺎن ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم آن ﺑﺰرﮔﻮار را ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪی ﻣﺒﺎرک ﺧﻮد ﭼﺴـﺒﺎﻧﯿﺪ و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ آن ﺑﺰرﮔﻮار ﻓﺮﻣﻮد: وﻟـﺪی! و ﺳـﺘﻘﺮ ﻋﯿﻨﯽ ﺑﮏ ﻓﯽ ﯾﻮم اﻟﻘﯿﺎﻣـﮥ. ﯾﻌﻨﯽ: ﻓﺮزﻧـﺪم! ﺑﻪ زودی، ﭼﺸﻢ ﻣﻦ، در روز ﻗﯿﺎﻣﺖ، ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪی ﺗﻮ، روﺷﻦ ﻣﯽﮔﺮدد.
ﺣﻀﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ، از دﯾﺪﮔﺎه ﺣﻀﺮت زﻫﺮا
در ﺣﺪﯾﺚ ﺷﺮﯾﻔﯽ آﻣﺪه اﺳﺖ:در روز ﻗﯿﺎﻣﺖ، ﺟﻨﺎب ﻧﺒﯽ اﮐﺮم، ﺣﻀﺮت ﺧﺘﻤﯽ ﻣﺮﺗﺒﺖ، ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﷲ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳـﻠﻢ، ﺑﻪ ﺟﻨﺎب اﻣﯿﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﺣﻀـﺮت اﻣﺎم ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪی زﻫﺮاء ﻋﻠﯿﻬﺎاﻟﺴﻼم ﺑﮕﻮ: در اﯾﻦ اوﺿﺎع ﻫﺮاس اﻧﮕﯿﺰ و وﺣﺸﺖزا، ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺷـﯿﻌﯿﺎن ﭼﻪ داری؟! آنﮔﺎه، ﺣﻀـﺮت اﻣﺎم ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم، ﭘﯿﺎم ﻧﻮراﻧﯽ، ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﮐﺮم ﺻـﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳـﻠﻢ را ﺑﻪ ﺣﻀـﺮت زﻫﺮاء ﻋﻠﯿﻬﺎاﻟﺴـﻼم اﺑﻼـغ ﻣﯽﮐﻨـﺪ. ﺳـﭙﺲ، ﺣﻀـﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪی زﻫﺮاء ﻋﻠﯿﻬﺎاﻟﺴـﻼم، در ﭘﺎﺳـﺦ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾـﺪ: ﯾﺎ اﻣﯿﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ! ﮐﻔﺎﻧﺎ ﻷﺟﻞ ﻫـﺬا اﻟﻤﻘﺎم، اﻟﯿـﺪان اﻟﻤﻘﻄﻮﻋﺘﺎن، ﻣﻦ اﺑﻨﯽ اﻟﻌﺒﺎس! ﯾﻌﻨﯽ: ای اﻣﯿﺮﻣﺆﻣﻨﺎن! ﺑﺮای ﺷـﻔﺎﻋﺖ و ﻧﺠﺎت ﺷـﯿﻌﯿﺎن، از ﻋﺬاب ﺟﻬﻨﻢ، دو دﺳﺖ ﺑﺮﯾﺪهی ﻓﺮزﻧﺪم ﻋﺒﺎس ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم ﺑﺮای ﻣﺎ، ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ
ﺣﻀﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ، از دﯾﺪﮔﺎه اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ
ﺟﻨـﺎب ﺳﯿﺪاﻟﺸـﻬﺪاء، ﺣﻀـﺮت اﻣـﺎم ﺣﺴـﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم، در ﻣﻨﺎﺳـﺒﺖﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ، از ﺷﺄن و ﻣﻘﺎم واﻻی ﺣﻀـﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﺒﺎس ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم ﺗﺠﻠﯿﻞ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ در اﯾﻦ ﺟﺎ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ذﮐﺮ ﯾﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪ از آﻧﻬﺎ، ﺑﺴـﻨﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ: در روز ﻧﻬﻢ ﻣﺎه ﻣﺤﺮم ﺳﺎل ﺷﺼﺖ و ﯾـﮏ ﻫﺠﺮی ﻗﻤﺮی روز ﺗﺎﺳﻮﻋﺎﺳـﺮﺑﺎزان ﺳـﭙﺎه ﯾﺰﯾـﺪ، از ﻫﺮ ﺳﻮ، ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﯿﻤﻪﻫﺎی ﺣﻀـﺮت اﻣﺎم ﺣﺴـﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم، ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪﻧـﺪ، ﺗـﺎ اﺻـﺤﺎب و اﻫـﻞ ﺑﯿﺖ آن ﺣﻀـﺮت را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻـﺮهی ﺧـﻮد در آورﻧـﺪ. در آن ﻫﻨﮕـﺎم، ﺣﻀـﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀـﻞ اﻟﻌﺒـﺎس ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم، ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪهی آن ﺻﺤﻨﻪ، ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺧﻮد را ﻧﺰد ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم رﺳﺎﻧﯿﺪه و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ آن ﺣﻀﺮت، ﻋﺮض ﮐﺮد: آﻧﻬﺎ، ﺑﻪ ﺳﻮی ﺷـﻤﺎ ﻣﯽآﯾﻨﺪ! ﺣﻀـﺮت اﻣﺎم ﺣﺴـﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴﻼم، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﻣﻬﺮ و ﻋﻄﻮﻓﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻮارش ﺣﻀﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ اﻟﻌﺒـﺎس ﻋﻠﯿﻪ ﻟا ﺴـﻼم ﻧﻤﻮده و ﻓﺮﻣﻮد: إرﮐﺐ! ﺑﻨﻔﺴـﯽ أﻧﺖ! ﯾـﺎ أﺧﯽ! ﺣﺘﯽ ﺗﺴﺄﻟﻬﻢ ﻋﻤﺎ ﺟﺎءﻫﻢ«. ﯾﻌﻨﯽ: ﺑﺮادرم! ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻓـﺪاﯾﺖ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺷﻮ، ﻧﺰد آﻧﻬﺎ )ﺳـﭙﺎه دﺷﻤﻦ ﺑﺮو، و از ﻣﻘﺎﺻﺪ و ﻋﻠﺖ آﻣﺪن اﯾﺸﺎن، آﮔﺎه ﺷﻮ!. آری، ﻋﻈﻤﺖ و ﺟﻼﻟﺖ ﺣﻀﺮت ﻗﻤﺮ ﺑﻨﯽ ﻫﺎﺷﻢ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم، ﺗﺎ ﺑـﺪان ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺠﺖ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻀـﺮت اﻣﺎم ﺣﺴـﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪاﻟﺴـﻼم، از روی ﻟﻄﻒ و ﻋﻼﻗﻪ، ﺑﻪ آن ﺣﻀﺮت، ﻓﺪاﯾﺖ ﺷﻮم! ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ!