ابوالفضل العباس (ع) پدری برای نیکی ها و فضایل
چهار روز از ماه شعبان سال ۲۶ هجری می گذشت که در آسمان شهر مدینه ستاره پرفروغ دیگری از فضیلت هویدا گردید که با تلالؤ روحانی اش، خاندان عترت در موجی از شادی و شعف فرو رفت. این مولود مبارک در خانه ای دیده به جهان گشود که درخت تنومند ایمان و تقوا در آن حضور داشت و اهلش سالها به نور معنویت آراسته بودند. با تولد این کودک که او را «عباس» نامیدند، مدینه گلباران شد. وقتی مژده ولادت این طفل به پیشاهنگ راستین پارسایی و پرهیزگاری، علی(ع) رسید، به سوی خانه شتافت و او را در برگرفت. گونه اش را غرق دربوسه کرد و نخستین کلمات روح بخش توحید و سرود جاویدان یکتا پرستی را بر لوح آسمانی ذهن و دلش جاری ساخت .